زمان رجعت امام حسین(ع)
این را کسی نمی داند؛ ولی پاسخ آن می شود: «در حوالی ظهور؛ احتمالاً کمی بعد از آغاز قیام.»
چنانچه امام حسین(ع) در شب عاشورا به یارانشان فرمودند:
«مژده بر شما! به خدا قسم، اگر این قوم ما را به قتل رسانند، ما به نزد پیغمبرمان برمی گردیم. آنگاه من تا مدّت زمانى که خداوند بخواهد، خواهم ماند. من نخستین کسى خواهم بود که قبرش شکافته می گردد و به موازات برانگیخته شدن امیر المؤمنین از قبر و قیام قائم، از گورم بیرون مى ‏آیم. آنگاه جماعتى از فرشتگان آسمان، به امر الهى فرود مى ‏آیند، جبرئیل و میکائیل و اسرافیل با لشکرى از فرشتگان به سوى من نازل می شوند...»(6)

امام حسین(ع) برای چه بازمی گردد؟
سه دسته روایت، درباره ی سه مأموریت مهمّ امام حسین(ع) در بازگشت به زندگی وجود دارد:
الف) برای همراهی با قائم آل محمّد(ص)
با توجّه به برخی روایت که اشاره به این دارند که لشکری از تمام موجودات (از جمله فرشتگان و اجنّه و انسانها) برای همراهی با امام حسین(ع) باز می گردند، به نظر می رسد یکی از کارهایی که امام حسین(ع) پس از بازگشت به دنیا انجام می دهند، پاک کردن زمین از ناپاکان است.

ب) برای سلطنتی شیرین و طولانی
پس از پایان انتقام گیری از دشمنان خداوند، وقت آن است که جهان، دوران عدالت ورزی را زیر سایه ی امن خداوند تجربه کند. در همین زمان هاست که حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه)، انگشتر خود را به امام حسین(ع) می دهند و بدین ترتیب، سلطنت و حاکمیت جهانیان را به ایشان می سپارند. به مردی که عالم و آدم، حیران بزرگی و عظمت اوست.
امام باقر(ع) به مردی عراقی فرمودند: «اوّلین کسى که در رجعت به دنیا برمى ‏گردد، همسایه ی شما حسین(ع) است. آن حضرت چندان سلطنت مى‏ کند که از پیرى ابروانش روى دیدگانش را مى ‏گیرد.»(7)

ج) برای دفن آخرین منجی جهان
راستش ما هم اوّلین بار که خواندیم، حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه)، رحلت می کنند، های های گریه کردیم و اصلاً دلمان نمی خواست روزی را ببینیم که مولایمان پرده در نقاب خاک می کشند. گویی زنده ماندن ایشان و عمر طولانی شان، آنچنان ما را به وجودشان عادت داده است که روزگار بی او، برایمان غیر قابل تصوّر است؛ البتّه خوشبختانه در دنباله ی روایات رحلت امام عصر(ارواحنا له الفداء)، آمده است که ایشان بار دیگر به جهان رجعت می کنند و تا قیامت کبری باقی خواهند ماند؛ شرح این رجعت در قسمتهای بعدی این سلسله مطلب خواهد آمد؛ ان شاء الله.

در هر صورت، وقتی امامی می خواهد از دنیا برود، سنّت خداوند اینگونه است که «امام را جز امام نمی تواند غسل دهد.»(8)
امام صادق(ع) فرمودند: «...هنگام رحلت حجّت قائم فرا می رسد و آنکه او را غسل می دهد و کفن می کند و حنوط (=بستن چانه و دهان) می نهد و در گورش می گذارد، حسین بن على (ع) است؛ چون متولى [کفن و دفن] امام جز امام نیست.»(9)

پی نوشت:
1. رویاتی از امام صادق(علیه السلام)؛ مجلسى، محمّد باقر، مهدى موعود ( ترجمه جلد 51 بحار الأنوار)، تهران، اسلامیه، چاپ بیست و هشتم، 1378، ص 1186؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5.
2. روایتی از امام صادق(ع) به نقل از سلیمان بن خالد؛ همان منبع، صص 1223-1224.
3. الافادة فی تاریخ الائمة السادة؛ به نقل از سایت عاشورا؛ به آدرس
4. روایتی از امام باقر(علیه السلام) به نقل از جابر جعفی؛ همان منبع، ص1201.
5. سوره ی تکاثر، آیه ی 8؛ روایت از امام صادق(ع)، همان منبع، 1223-1224.
6. همان روایت از امام باقر(ع) به نقل از جابر جعفی؛ همان منبع.
7. به نقل از حمران بن اعین؛ همان منبع، ص 1189.
8. روایت از امام علی بن موسی الرّضا(علیه السلام) به نقل از ابومعمّر، کلینى، محمد بن یعقوب، «أصول الکافی»، ترجمه مصطفوى، تهران، کتاب فروشى علمیه اسلامیه‏، چاپ: اول، 1369 ش. ج‏2 ؛ ص225؛ با استفاده از همان نرم افزار.
9. شیخ حر عاملى، محمّد بن حسن، «الإیقاظ من الهجعة بالبرهان على الرجعة»، تهران، نوید، چاپ اوّل، 1362، ص368؛ با استفاده از همان نرم افزار.