. دسته‏اي از روايات، ملازمان حضرتش را در دوران غيبت تنها سي تن از ياران خاصّ آن حضرت ذکر کره است. امام صادق ‏عليه السلام دراين باره ‏فرمود: «لابُدَّ لِصاحِبِ هَذَا الاَمْرِ مِنْ غَيْبَةٍ وَلابُدَّ لَهُ في غَيبَتِهِ مِنْ عُزلَةٍ و نِعمَ المَنزِلُ طَيْبَةُ وَ ما بِثَلاثِينَ مِنْ وَحْشَةٍ». [3] .
اما احتمال دوم (پذيرش اصل ازدواج بدون داشتن اولاد) جمع مي‏کند بين انجام سنّت اسلامي و عدم انتشار مکان و موقعيت آن حضرت. اما اين اشکال هست که اگر قرار باشد، آن حضرت شخصي را به عنوان همسر برگزيند، يا بايد بگوييم که عمر او نيز مانند عمر حضرت طولاني است - که بر اين امر دليلي نداريم - يا اينکه بگوييم مدتي با آن حضرت زندگي کرده و از دنيا رفته است. در اين صورت، حضرت به سنّت ازدواج عمل کرده و پس از آن، تنها و بدون زن و فرزند زندگي را ادامه مي‏دهد.
احتمال سوم آن است که آن حضرت ازدواج کرده و داراي اولاد نيز هست و آنان نيز فرزنداني دارند و...
اين مسأله، افزون بر اينکه دليل محکمي ندارد، با اين اشکال اساسي روبه‏ رو است که اين همه اولاد و اعقاب، بالاخره روزي در جست و جوي اصل خويش بر مي‏آيند و همين کنجکاوي و جست و جو، مشکل ساز است و با فلسفه غيبت حضرت مهدي‏ عليه السلام نمي‏ سازد.
برخي خواسته‏ اند با تمسک به داستان «جزيره خضراء»، بگويند که امام عصرعليه السلام فرزنداني دارد و بر آن جزيره، زير نظر وي، جامعه نمونه و تمام عيار اسلامي را تشکيل داده‏ اند! لکن با بررسي‏هاي گسترده‏اي که انجام گرفته، جزيره خضراء، افسانه‏اي بيش نيست و هيچ واقعيت ندارد. (جزيره خضراء)
علامه مجلسي‏ رحمه الله اين داستان را جداگانه در نوادر بحارالانوار نقل کرده، مي‏نويسد: «چون در کتاب‏هاي معتبر بر آن دست نيافتم، آن را در فصلي جداگانه آوردم». [4] .
شيخ آقا بزرگ تهراني اين داستان را داستاني تخيلي شمرده است. [5] .
افزون بر اين، داستان به گونه‏اي است که نمي‏توان آن را پذيرفت! تناقضات فراوان، سخنان بي‏ اساس و... از اشکالات اساسي آن است و در سلسله سند آن، افراد ناشناخته‏اي وجود دارد که نمي‏توان بر آن اعتماد کرد، بنابراين، از اين راه نمي‏توان زن و اولادي براي حضرت مهدي‏ عليه السلام ثابت نمود.

پی نوشت ها:
[1] کمال الدين و تمام النعمة، ج 2، ص 385، ح 1.
[2] همان، باب 26، ح 13.
[3] الکافي، ج 1، ص 340، ح 16، کتاب الغيبة، ص 162؛ الغيبة، ص 188.
[4] بحارالانوار، ج 52، ص 159.
[5] الذريعه الي تصانيف الشيعه، ج 5، ص 108.