کاش یادت

این همه آغشته نبود به نبودن

و عشقت به خمار سکوت.

کاش وقتی می‌خواندمت

گل می‌کردی روی سینة آوازهایم

و عاشقانه پل می‌زدی به غرب کافرانگی‌ام.

ببین

خود را چه به پای شوقت آویخته‌اند

ریشه‌هایی که بوی مرگ می‌دهند

امروز جمعة تلخ بی‌گواهی توست

یا شنبة آگاهی مرگ من؟

نمی‌دانم

فقط بگو

سنگ مزار مرا

با حرف اول آمدنت...

نسرین حیایی تهرانی