بخشی از روایت بلند امام صادق(علیه السلام) خطاب به مفضّل که در آن از ماجرای رجعت اهل بیت(علیهم السلام) سخن می گویند. در این

روایت، بیان شده است که هر کدام از امامان در هنگام بازگشت به دنیا، چه اعتراض هایی به مردم روزگار خودشان می کنند.

امام صادق(ع) فرمودند:

«...اى مفضل! آنگاه حسن(ع) برخاسته و خطاب به پیغمبر مى ‏گوید:

«اى جدّ بزرگوار! من هنگام آمدن پدرم امیر المؤمنین به کوفه با ایشان بودم تا اینکه با ضربت عبد الرحمن بن ملجم ملعون شهید

شد. همان طور که شما به او وصیت کرده بودید، پدرم نیز به من وصیت فرمود.  هنگامی که معاویه ی ملعون از شهادت پدرم مطلع

شد، زیادِ زنازاده را با دویست و پنجاه هزار سرباز به کوفه فرستاد و به او دستور داد که من و برادرم حسین و سایر برادران و

بستگان و شیعیان و دوستان مرا گرفتار سازد و از ما براى معاویه بیعت بگیرد.

هر کدام از ما حاضر نشدند، گردنش را زدند و سر او را براى معاویه فرستادند.

روز فریاد رسی خواهد آمد...

در انتهای این روایت، امام صادق(ع) اشاره می کنند که حضرت مهدی(عج) با همراهی تمامی یارانشان، از دشمنان اهل بیت(ع) انتقام

می گیرند و آنگاه این آیه را قرائت فرمودند:

«روزى که هر کسى آنچه کار نیک به جاى آورده و آنچه بدى مرتکب شده، [در مقابل خود] حاضر مى ‏یابد؛ و آرزو مى‏کند: کاش

میان او و آن [کارهاى بد] فاصله‏ اى دور بود...» (آل عمران: 30)

بقیه در ادامه مطلب