اوصاف تو را به هر زبان باید گفت

قسمت دوم

اوصاف ظاهری

4.جوانی و سر زندگی

صدها سال هم که از غیبت مولای ما بگذرد، باز هم گذر زمان گرد پیری به چهره ی حضرت نمی نشاند و همین خصوصیت،

نشان دیگری از ظاهر اماممان است.

امام صادق (ع) فرموده اند:

 «از امتحانات بزرگ [خداوندی] است که صاحبشان به صورت جوانی ظاهر می شود، در حالی که آنها او را پیری کهنسال تصور می کنند.» (4)

5. قدرت بدنی:

آن آقایی که قرار است تمام دنیا را پر از عدل و داد کند، باید هم قوی باشد و مانند پدر بزرگوارش، در خیبر از جا بکند و صدایش لرزه برتن دشمن بی اندازد.

 امام صادق (ع) فرمود:

«قائم (ع) هنگامی که ظهور می کند، در سن کهولت خواهد بود، ولی با سیمای جوانی و نیروی بدنی قوی که اگر دستش را به سوی قوی ترین درخت

روی زمین بکشد، از ریشه بر می کند و اگر بر کوهها بانگ بزند، سنگهایش فرو ریزد...» (5)

6. عطر خوش:

 اماممان که بیایند، از هرجا بگذرند، ردی از خودشان می گذارند و آن هم، عطری است که هرکسی آن را می پسندد و نشانی است برای شناخت ایشان.

 عطری که از وجود خودشان است و باد و باران آن را کم اثر نمی کند.

 امام رضا (ع) فرموده اند:
 «بوی خوش او از بوی خوش مشک معطرتر است.» (6)

4. روزگار رهایی، ج 1، ص 126؛ منتخب الاثر، ص 258.
5. روزگار رهایی، ج 1، ص 127؛ بحارالانوار، ج 52، ص 322؛ منتخب الاثر، ص 221.
6. بحارالانوار، ج 25، ص 116.

اوصاف تو را به هر زبان باید گفت  

قسمت اول  

 اوصاف ظاهری

1. زیبایی:

 اولین نشانه ای که می شود در چهره ی موعود آخرالزمانمان دید، زیبایی صورتشان است.

 پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) درباره این ویژگی ایشان فرموده اند:

 «مهدی طاووس اهل بهشت است که جامه هایی از نور او را در بر گرفته است.» (1)


2. خال گونه:

وجود خالی بر گونه ی راست حضرت، یکی دیگر از  نشانه های ظاهری ایشان است.

پیامبر اکرم (ص) فرمود:

«دیدگان مبارکش سرمه کشیده، محاسن مبارکش پرمو و بر گونه راست او یک خال است.» (2)

3. قامت موزون:

 قدی که نه کوتاه است و نه بلند، بدنی که نه چاق است و نه لاغر، اندامی که در نهایت تناسب است، اوصافی است که هر بیننده ای را خیره می کند.

 امام صادق (ع) در این باره فرموده اند:
 «دراز قامت متکبر و کوتاه قامت چسبیده به زمین نیست، بلکه میان قامت است، سیمایی گرد، سینه ای فراخ، پیشانی ای باز و ابروانی به هم رسیده دارد...» (3)


پی نوشت
1.    روزگار رهایی، کامل سلیمان، ترجمه علی اکبر مهدی پور، نشر آفاق، چاپ سوم، 1376، ج 1، ص 122؛ منتخب الاثر، صافی گلپایگانی، ص 147؛ ینابیع المودة، ج 3، ص 164؛ ر. ک: مکیال المکارم، محمد تقی موسوی اصفهانی، مؤسسة الامام المهدی، 1404 ق، ج 1، ص 67.
2.    روزگار رهایی، ج1، ص 122؛ منتخب الاثر، ص 166.
3.    بحارالانوار، ج 51، ص 3 و 19، روزگار رهایی، ج 1، ص 128.